„Złych ludzi sza­tan kusić nie potrze­bu­je, bo po pochy­ło­ści występ­ków sami sta­cza­ją się w pło­mie­nie wiecz­ne­go ognia; lecz bar­dzo usil­nie kusi ciem­ny zło­czyń­ca pra­cow­ni­ków Bożych, aże­by uda­rem­nić ich pra­ce, zmie­rza­ją­ce do budo­wa­nia Kró­le­stwa Boże­go na zie­mi”. Te sło­wa napi­sał Fran­cis Tro­chu, któ­ry poświę­cił nie­ma­ły kawa­łek swo­je­go życia na napi­sa­nie naj­lep­szej (moim zda­niem) bio­gra­fii św. Jana Marii Vianney’go.

Przez całe życie św. Jan Maria podej­mo­wał się naj­roz­ma­it­szych wyrze­czeń z miło­ści do Chry­stu­sa i do dru­gie­go czło­wie­ka – zwłasz­cza tego, któ­ry potrze­bo­wał sakra­men­tu spo­wie­dzi. Do dziś w małej wio­secz­ce w Ars moż­na zoba­czyć drew­nia­ny kon­fe­sjo­nał z wyżło­bio­nym śla­dem od jego hero­icz­ne­go sie­dze­nia i słu­cha­nia spo­wie­dzi. Bywa­ło nawet tak, że spo­wia­dał po trzy­na­ście godzin dzien­nie, jak mówią świad­ko­wie. W pew­nym momen­cie przy­jeż­dża­li do nie­go ludzie z całej Fran­cji. Przy­by­wa­li do wio­ski, któ­ra liczy­ła 240 miesz­kań­ców, żeby zoba­czyć owia­ne­go legen­dą pro­bosz­cza. I kogo spo­ty­ka­li?

Niziut­kie­go, nie­po­zor­ne­go księ­dza w poła­ta­nej sutan­nie, o moc­no wysu­szo­nej twa­rzy i cie­le. Nie­któ­rzy zapew­ne myśle­li, że pomy­li­li miej­sco­wo­ści. Część pew­nie zosta­wa­ła na mszy, pomi­mo pierw­sze­go wra­że­nia roz­cza­ro­wa­nia. W koń­cu Jan Maria Vian­ney gło­sił też kaza­nia. Mogli mówić sami do sie­bie: „może zasko­czy nas elo­kwen­cją, jeśli zawiódł wyglą­dem?” Lecz pod­czas kaza­nia sły­sze­li jąka­ją­ce­go się księ­dza uży­wa­ją­ce­go pro­ste­go słow­nic­twa połą­czo­ne­go z lokal­ną gwa­rą. „Czy to na pew­no o nim sły­sze­li­śmy?”, mogli zacho­dzić w gło­wę.

Wśród piel­grzy­mu­ją­cych do Ars był też wybit­ny domi­ni­kań­ski kazno­dzie­ja Hen­ri-Domi­ni­que Lacor­da­ire. Wie­dzio­ny sła­wą Vianney’go chciał posłu­chać jego kazań. Kie­dy po powro­cie opo­wia­dał swo­je wra­że­nia z podró­ży, jeden z bra­ci wtrą­cił z prze­ką­sem: „Podob­no on się jąka”. Lacor­da­ire miał popa­trzeć na swo­je­go współ­bra­ta i wes­tchnąć: „Dał­by mi Bóg tak się jąkać!”.

Vian­ney ofia­ro­wy­wał swo­je wszyst­kie cier­pie­nia i asce­zę za nawró­ce­nie grzesz­ni­ków. Nie podo­ba­ło się to sza­ta­no­wi, któ­ry – kusił go i stra­szył swo­imi pod­szep­ta­mi. Pod­czas napa­ści sły­szał wie­lo­krot­nie głos prze­ciw­ni­ka, któ­ry mówił prze­raź­li­wym gło­sem „Vian­ney, Vian­ney!… Zja­da­czu tru­fli!”. Dia­beł miał rów­nież wyśmie­wać się z jego twar­de­go posła­nia – Vian­ney spał bowiem na deskach – i drwić z jego pro­stych kazań.

Z począt­ku Vian­ney bał się kuszeń i ata­ków sza­ta­na. Z bie­giem cza­su zaob­ser­wo­wał jed­nak, że poku­sy i stra­sze­nie nasi­la­ły się kie­dy następ­ne­go dnia mia­ła przyjść „gru­ba ryba”. Nazy­wał tak grzesz­ni­ków, któ­rzy od wie­lu lat nie byli u spo­wie­dzi. Po jakimś cza­sie, gdy zły duch zno­wu go nacho­dził, miał mówić do nie­go z uśmie­chem: „Witaj, przy­ja­cie­lu! Jeśli tu jesteś, to zna­czy, że jutro wyda­rzy się coś dobre­go”.

Tą gra­fi­kę wyko­na­łem z wdzięcz­no­ści za Jego wsta­wien­nic­two w moim życiu. Na szyi ma spe­cy­ficz­ną stu­łę z kar­to­flem, któ­rym naj­czę­ściej się żywił, i deską, na któ­rej spał. To zna­ki jego ofiar­nej miło­ści, któ­rych nie­na­wi­dził sza­tan.