Julia była sie­ro­tą – w dzie­ciń­stwie stra­ci­ła rodzi­ców. Nie wie­dzia­ła, że jej trud­ne życio­we doświad­cze­nie to naczy­nie cze­ka­ją­ce na łaskę. W zako­nie posłu­gi­wa­ła jako prze­ło­żo­na sie­ro­ciń­ca w Wil­nie. Sta­ła się mamą, wycho­waw­czy­nią, sio­strą, świę­tą.

Blask jej dobro­ci zaja­śniał w jesz­cze jed­nym miej­scu: w obo­zie kon­cen­tra­cyj­nym w Stut­tho­fie. Tra­fi­ła do bara­ku z żydów­ka­mi. Eses­ma­ni pomi­mo nazi­stow­skiej tre­su­ry musie­li wyczuć w niej coś, co wymy­ka­ło się ciem­no­ści tego miej­sca. Pozwo­li­li Julii zostać w habi­cie, a nawet, jak wspo­mi­na­ją ci, któ­rzy prze­ży­li tę gehen­nę, bar­dzo czę­sto moż­na było usły­szeć, jak modli się na głos różań­cem.

Jeże­li w któ­rejś z uwię­zio­nych osób zni­ka­ła już nadzie­ja i wyda­wa­ło jej się, że jedy­nym wyj­ściem jest ode­bra­nie sobie życia na ogro­dze­niu obo­zu – dru­cie kol­cza­stym pod wyso­kim napię­ciem – pozo­sta­li zachę­ca­li ją, aby spo­tka­ła się z Julią. A ona, zakon­ni­ca, któ­ra nie nosi­ła pasia­ka, pocie­sza­ła i doda­wa­ła otu­chy w miej­scu pogrą­żo­nym w mro­ku poni­że­nia i śmier­ci. Uczy­ła, jak po boże­mu umie­rać. Jak widzieć Boga, gdy na hory­zon­cie brak nadziei.

Osta­tecz­nie popro­si­ła wła­dze obo­zo­we o coś prze­dziw­ne­go. Chcia­ła opie­ko­wać się kobie­ta­mi cho­ry­mi na tyfus, zgro­ma­dzo­ny­mi w jed­nym z bara­ków. Zara­zi­ła się. Ale zanim umar­ła, zara­zi­ła wszyst­kich swo­ją miło­ścią.