„Zdję­ty lito­ścią, wycią­gnął rękę, dotknął go i rzekł do nie­go: «Chcę, bądź oczysz­czo­ny!”

(Mk 1, 42)

Kie­dyś wie­czo­ra­mi uwiel­biał wpa­try­wać się z przy­ja­ciół­mi w gwiaz­dy, zaja­dać dak­ty­le i dys­ku­to­wać o poli­ty­ce. O mesja­szu, któ­ry przyj­dzie i zro­bi wresz­cie w kra­ju porzą­dek. Zamiast mesja­sza przy­szedł trąd. Jego pokry­ta wybro­czy­na­mi twarz zaczę­ła przy­po­mi­nać wysu­szo­ne­go dak­ty­la. Tyle, że nikt jej nie oglą­dał. Czy wie­rzył w przyj­ście mesja­sza? Raczej nie spo­dzie­wał się go oto­czo­ne­go pro­sta­ka­mi jak ci zbie­ra­ją­cy się wła­śnie w dal­szą dro­gę – weso­łe towa­rzy­stwo, któ­re­mu wyda­wa­ło się, że zła­pa­ło Pana Boga za nogi. To nie oto­cze­nie god­ne mesja­sza. W ich Mistrzu było jed­nak coś magne­tycz­ne­go. Gdy zaczął oka­zy­wać, jako­by miał iść dalej, poczuł, że to ostat­nia szan­sa, nim On odej­dzie. Wie­dzio­ny bar­dziej roz­pa­czą niż wia­rą w pogło­ski o Jego mocy, padł przed Nim na kola­na. Sam nie miał już siły chcieć być zdro­wym. Ale Jezus chciał i miał siłę. Moc. Dotknął jego policz­ka. Wypo­wie­dział Sło­wo. I sta­ło się Nie­moż­li­we. Bóg tak pokor­ny, że cho­dził­by z i mię­dzy ludź­mi? Boga inte­re­so­wa­ła­by tęsk­no­ta za doty­kiem? Za spoj­rze­niem? Za dak­ty­la­mi? To tak, jak­by mia­ło Go zaj­mo­wać wino na wese­lu. Bóg uni­żo­ny do pozio­mu karcz­ma­rza? Aż się uśmiech­nął, choć na jego twa­rzy mogło to wyglą­dać jak gry­mas. A jed­nak czuł na policz­ku Jego koją­cą dłoń. Bro­da zaczę­ła mu lek­ko drgać, na miej­ski kurz spa­dła łza. Łza wia­ry, że w Jego oczach jest pięk­ny, czy­sty, waż­ny z tymi swo­imi dak­ty­la­mi. Łza wia­ry Jego mocą zmy­ła cho­ro­bę. Potem wszyst­ko sta­ło się nowe. Wie­czo­ra­mi uwiel­biał Pana i dys­ku­to­wał z nie­do­wiar­ka­mi o Jego Kró­le­stwie. Tyl­ko w gwiaz­dy już się nie wpa­try­wał. Wolał zamknąć oczy i przy­wo­ły­wać Jego spoj­rze­nie. W nim oglą­dał Nie­bo. I znów zaja­dał dak­ty­le.

- Szy­mon Bia­lik OP