„Róż­ni­ca” to pro­jekt arty­stycz­no-spo­łecz­ny skła­da­ją­cy się z kli­ku czę­ści. Pierw­sza to dzia­ła­nia arty­stycz­ne w latach 2011 – 2016, w wyni­ku któ­rych wyko­na­łem 77 por­tre­tów osób w kry­zy­sie bez­dom­no­ści. Por­tre­ty były pró­bą twór­cze­go zapi­su rela­cji, któ­rą nawią­za­łem z każ­dą z tych osób w kry­zy­sie bez­dom­no­ści.

Por­tre­ty zosta­ły wyko­na­ne róż­ny­mi tech­ni­ka­mi rysun­ko­wy­mi (ołó­wek, gwasz, tusz, cien­ko­pis, węgiel, dłu­go­pis) i gra­ficz­ny­mi (lino­ryt. akwa­for­ta, sucha igła) w zróż­ni­co­wa­nych for­ma­tach. W dużej czę­ści uży­łem do nich mate­ria­łów, któ­re zna­la­złem na śmiet­ni­kach czy sta­rych stry­chach. Było to podyk­to­wa­ne ich wymia­rem sym­bo­licz­nym – zosta­ły „odrzu­co­ne” przez wcze­śniej­szych użyt­kow­ni­ków, zupeł­nie tak jak spor­tre­to­wa­ne prze­ze mnie oso­by były nie­jed­no­krot­nie odrzu­co­ne przez spo­łe­czeń­stwo.

Przed przy­stą­pie­niem do malo­wa­nia por­tre­tów prze­pro­wa­dzi­łem i nagra­łem roz­mo­wy w for­mie wywia­dów ze wszyst­ki­mi oso­ba­mi, któ­re zgo­dzi­ły się włą­czyć do pro­jek­tu. Ich spi­sa­ne wypo­wie­dzi były dla mnie (zaraz obok aspek­tu rela­cyj­ne­go) bar­dzo waż­nym ele­men­tem pro­ce­su twór­cze­go. Opo­wie­ści boha­te­rów nie nale­ży zatem trak­to­wać jako dodat­ku do por­tre­tów, ale jako inte­gral­ną część całe­go pro­jek­tu. Wypo­wie­dzi osób w kry­zy­sie bez­dom­no­ści zesta­wiam w publi­ka­cji albu­mo­wej ze ste­reo­ty­po­wy­mi stwier­dze­nia­mi, któ­re usły­sza­łem w cią­gu pię­ciu lat pro­wa­dze­nia pro­jek­tu o pro­ble­mu bez­dom­no­ści. Kon­tra­sty pozwa­la­ją uwy­pu­klić fałsz poznaw­czy towa­rzy­szą­cy ludziom, gdy zaczy­na­ją osą­dzać sytu­ację dru­giej oso­by.