„Ecce Homo” to cykl prac poświę­co­nych Chry­stu­so­wi, któ­ry znaj­du­je się w samym środ­ku pas­chal­nych wyda­rzeń. To też sło­wa, któ­re Piłat miał wypo­wie­dzieć wska­zu­jąc ludo­wi ubi­czo­wa­ne­go i skrwa­wio­ne­go Mesja­sza, prze­śmiew­czo ubra­ne­go w pur­pu­rę. „Oto czło­wiek” usły­sza­łem też na swo­jej dro­dze wia­ry, gdy w 2010 roku posze­dłem do spo­wie­dzi. Doświad­czy­łem wte­dy nama­cal­nej łaski odpusz­cze­nia wszyst­kich grze­chów i uzdro­wie­nia z depre­sji, na któ­rą cho­ro­wa­łem.

Od tego momen­tu suk­ce­syw­nie powsta­wa­ły róż­ne obli­cza Jezu­sa, wyra­ża­ne malar­sko w róż­nych moty­wach (vera icon, man­dy­lion, ecce homo, uję­cia por­tre­to­we) i for­ma­tach. Suge­styw­ne sta­wia­nie plam, prze­cie­ra­nie papie­rem ścier­nym, żło­bie­nia ostry­mi narzę­dzia­mi to tyl­ko nie­któ­re dzia­ła­nia, dzię­ki któ­rym uda­ło mi się pod­kre­ślić eks­pre­syw­ność przed­sta­wień. Cykl nie ma ofi­cjal­ne­go zakoń­cze­nia, bowiem pra­ce powsta­ją cały czas, w nie­re­gu­lar­nych odstę­pach cza­su.

To jedy­ny cykl w mojej dotych­cza­so­wej dro­dze twór­czej, gdzie sam pro­ces stał się o wie­le waż­niej­szy niż efekt koń­co­wy. Pra­ca z nie­stan­dar­do­wy­mi narzę­dzia­mi jest świa­do­mym „ranie­niem” Jego wize­run­ku, a jed­no­cze­śnie – sta­wa­niem w praw­dzie o mojej sła­bej ducho­wej kon­dy­cji. Chry­stus po swo­im zmar­twych­wsta­niu nie zre­zy­gno­wał ze styg­ma­tów. To są tatu­aże, któ­re będzie miał już na wie­ki – rów­nież te, któ­re ja mu zro­bi­łem. Jaką mają treść? Sza­lo­ną. W Jego ranach jest zapi­sa­na miłość do całej ludz­ko­ści – rów­nież do mnie.