„On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, 

aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, 

przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi”.

(Flp 2, 6-7)

Wcielenie jest najważniejszym wydarzeniem w historii ludzkości. To właśnie dzięki temu, iż Bóg zechciał stać się człowiekiem, mogło się dokonać zbawienie nas wszystkich. Jednak samo wydarzenie nie da się „zamknąć” w jednym traktacie teologicznym, dogmacie czy dziele artystycznym. Nasza próba ujęcia tego daru, całkowicie nas przekracza. Bóg-człowiek jest zarazem dającym się dotknąć ale i jednocześnie jest Tym, który jest transcendentny. Aby zmierzyć się z tymi dwoma wymiarami Boskiej osoby, zaproponowałem ujęcie tego tematu na dwóch płaszczyznach. Pierwsza z nich jest klasycznym rysunkiem, będącym symbolem tego co da się uchwycić naszym poznaniem. Druga natomiast, utworzona na pleksi, jest zasłoną, która zakrywa to co dotykalne. Moim zamiarem było, aby praca otwierająca cykl podejmujący temat pokory Chrystusa, wskazywała raczej na daremność „pochwycenia” tej tajemnicy i podkreślała jej apofatyczny charakter. Z drugiej strony, mały transparentny przesmyk w centralnej części pracy, daje możliwość zaglądnięcia do wewnątrz. Poprzez medytacje Słowa, Bóg otwiera zasłonę niedostępności aby  być Bogiem z nami.